bo...

Bo czuć powiew poranka
to jak głaskać niebo,
opuszkami palców
dotykać podniesionego czoła rozkoszy.
To wąchać zapach świeżo skoszonej trawy
z osiadłych kropli porannej rosy
spijać ostatnie westchnienia.
To pieścić bosymi stopami zielone kłęby trawiastej nadziei.
To czuć delikatne palce
wbijające się w ostatni odruch samotności
i raz na zawsze wypychający z lodowatej otchłani
w ogrom iskrzącego szczęścia.

autor

Dominika:)

Napisany: 2009-06-21 Dodano: 2009-06-28 15:09:09

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie