BóL CODZIENNOŚCI

Kążda istotka niech ma sowją ostoję-gdzie jej szukać spytaj swą duszę-a ona odpowie milczeniem-ukojeniem-zawodząć Cię do ukojni towich ran

Spowite na niebieskim opłatku nadziei
Kłębią się me myśli
Ostoją czy katorgę mają się dziś stać
Zmaganiem ludzkich westchnień
Ułomności w dawanym uśmiechu

Jak bardzo mnie to trwoży…
Tak trudno o nadzieję
O wiarę w własne ja i cały orszak nasz

Zagubiona
Zatracona
Zmieszana z ludzka łzą …
Nadzieja radości

Szukasz jej w przyszłości –co szykuje los
A ona jest tuż u Twych stóp

Stąpasz po czarnym dywanie
Nad Tobą obłok miłości
Ty stajesz się owocem
Anielskiej hojności

Nie lękaj o wiarę nadzieje i miłość
Spróbuj dawać
A danym będzie Ci
Nadludzkość w wieczności

chwilą naznaczoną przedwczesną radością-pozostawioną miłością jedynie pry jednym- boku mym! Be nadziei i wiary- miłości by nie było!-więc nie lękaj się zawierzyć !-pokładając nadzieję w tym co prawdziwe-pierwotne 11:48-ósmego-więc warto się usmiechnąć

autor

Wiolineczka

Napisany: 2005-04-08 Dodano: 2006-09-08 11:49:19

Ten wiersz przeczytano 384 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie