Bór zmór (...na poważnie)

Gdzie się bajka kończy, a prawda zaczyna…

Pójść gdybyś zechciał, o zmroku, gdzie zmora nocna pląsa,
może mężczyznę spotkasz tam, lecz nigdy - gołowąsa.
Bo zmory wiedz, dziwadłem są na tyle niebezpiecznym,
że wąs pod nosem musisz mieć, wymóg ów jest koniecznym.

Jeden się wyrwał, młody był, na imię miał on Karol,
ledwie w ostępik wnurzył się - zmory zagięły parol.
Na próżno krzyczał i lał łzy - One nieprzejednane.
Wpaść w ręce zmór - okropna rzecz, po prostu - niesłychane.

Gdy nastał świt, a zastał on - jedynie wokół ciszę,
śpiew ptaków ucichł nagle był, jak gdybyś zerwał kliszę.
I pustka tylko snuła się, jak pośród piasków żmija,
nie było nic, jedynie głaz - a na nim twarz niczyja.

Niech śmiałek ów, co jego twarz, posłuży za naukę.
Nie wchodź człowieku nigdy tam, gdzie zmory tworzą sztukę.
Swe siły - na zadania mierz, jak czyni to mierniczy,
a znajdziesz spokój duszy swej - nie będąc martwym w dziczy.

I nie lekceważ moich słów, są jak relikwia święte,
zmory przed światłem kryją się, ze świata są wyklęte.
Czyhają śmiałków, którzy to, chcą schwycić niedościgłe,
nie bacząc na zagrożeń moc, na zmór ochoty śmigłe.






excudit
lonsdaleit

00:01 Piątek, 25 marca 2011 - ... ;/

autor

lonsdaleit

Dodano: 2011-03-25 00:02:37

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie