Bory

Przychodziłem o świcie, zasmakować ciszy,
szeptu w strunach zieleni, przyjaznych akordów.
Ja uczeń, w pierwszej ławce, słuchałem z uwagą
jak w borze śpiewa wolność nadzwyczajnym tembrem.

Zostawiłem część życia pośród drzew rozkwitu,
przytuliłem do serca gwarne ptaków trele.
Z naręczem brzóz zapachu na dywanie wrzosu,
tańczyłem w rytm melodii wiatrem umajonej.

Gdy zaś burze nastały, wieczorne koncerty,
nieboskłon przeorały ogniami błyskawic,
w pokłonie deszczom stały, dumne, niestrwożone
te w legendzie sławetne, rozłożyste dęby.

A choć mrokiem okryty, szumem wskazał drogę
dokąd zmierzać przed siebie w labiryncie ścieżek
gdzie się uczyć pokory przed mocą natury
i pokochać szacunek jaki ma dla ludzi

autor

kaczor 100

Napisany: 2018-08-05 Dodano: 2018-08-05 10:43:14

Ten wiersz przeczytano 1814 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Sylabiczny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie