Boże

Wiersz napisany pod wpływem impulsu kłótni z mamą... Przyjaciół mam cudownych ale boje się że na nich nie zasługuje...

Boże!
Czemu zabierasz mi to co najpiękniejsze, najcenniejsze??
Miłość matczyną.
Czemu mama z każdym dniem nienawidzi mnie coraz to bardziej?
Tak wiem, nie jestem dobrą córką, mam same wady!
Ale czy nie zasługuje na okryszek szczęścia?, na promyk słońca w ciemnej jaskini?
Czemu zabierasz mi także przyjaciół,
Których miłuje i jak każdy to człowiek do życia potrzebuje?
Czemu również zabierasz mi miłość, marzenia najskrytsze i cichą nadzieję?
Czemu bagatelizujesz każdą moją prośbę?
Przestaje kochać zaczynam nienawidzić,
Przestaje żyć zaczynam odchodzić..
Proszę pozwól mi być szczęśliwą, choć przez chwilę...

Prosze o ocenę i komentarze..

autor

święta&przeklęta

Dodano: 2008-09-28 18:55:23

Ten wiersz przeczytano 992 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie