Boże, mrugnij okiem

Boże ty jeden wiesz
jak ciężko jest wyprzedzić swą epokę
Nie stać w miejscu i nie odgrywać karaokę
Ty jeden wiesz nie spętany kodeksami
że są one dla ułomnych
by ich życie było znośne i to też chwilami
Ciężko jest odrzucić zmurszałe obyczaje
teologiczny chłam i to co nam się zdaje
Każdy jest zlepkiem zastanego świata
i jesteśmy tak podobni
od poczęcia aż do zgonu
jak świderki czy rureczki
w fabryce makaronu
Nie jest tak łatwo iść przez życie
z podniesionym czołem
Łatwiej je przeczekać
z podkulonym ogonem
Dlatego dziś stając nieco z boku
wołam do Ciebie, Panie:
Wybaw nas z tego amoku!
Mrugnij, w swej łaskawości
jednym choćby okiem
i z ladaco niby człeka
zrób porządnego człowieka
Żeby dziesięć przykazań,
nie na kamiennych tablicach
ale w naturze było jego
a szczególnie to jedno
o miłowaniu bliźniego
Gdyby tak się stało
Boże nierychliwy
do lamusa poszłyby kodeksy mądre
i podobne dziwy

autor

Rom1

Napisany: 2015-04-06 Dodano: 2015-04-06 12:55:16

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie