Burza

Znad lasu napływa ciemnosina chmura
Przepełniona deszczem, ciężka i ponura.
Ponad wierzchołkami leniwie się toczy
Przysłaniając słońcu roześmiane oczy.

Jeszcze na błękicie lśnią złote promienie,
Lecz wiatr rączonogi już na jej życzenie
Niczym herold głosi wieści dookoła:
Burza idzie, burza! - zasapany woła.

Zając z przerażenia, dał w norę drapaka.
Sarna się ukryła gdzieś głęboko w krzakach.
Jeż znalazł schronisko w liściach na wyrębie.
Wiewiórka czmychnęła do dziupli na dębie.

Nagle pociemniało niczym przed północą.
Wiatr uderzył w drzewa z rozszalałą mocą.
Ostro świsnął batem, wprost zza swego ucha
I burzowej chmurze rozpłatał pół brzucha.

Ta, z bólu wydała pomruki złowieszcze.
Wiatr rani ją dalej- jeszcze, jeszcze, jeszcze!.
Ucieka po drzewach, zasadza się z boku
Wydzierając dziury w jej mglistym szlafroku.

Już na twarzy chmury rozdrażnienie gości,
Lecz on nie ma dla niej ni cienia litości.
To uskubnie z lewa, to uderzy z prawa,
Ogromnie się cieszy, że jest tak niemrawa.

Chmura jęczy, stęka, rzęsiste łzy leje,
Nadyma się z gniewu a wiatr wciąż się śmieje.
Nagle przymarszczyła obrzęknięte lico
I zdzieliła drania złotą błyskawicą.

Rzuciła przed siebie kilka ciężkich gromów,
Aż ziemia zadrżała od złowieszczych tonów.
Las zaszumiał z trwogi, zaskrzypiały drzewa,
Lecz ten jęk zdusiła rzęsista ulewa.

Wiatr przycichł na chwilę, schował się w mokradła.
Jednak wściekła chmura i tam go dopadła.
I tak wychłostała biczami z kryształu,
Że do dalszych figli nie miał już zapału.

Wymknął się ukradkiem, las wkoło otoczył
I pognał przed siebie, gdzie poniosły oczy.
Oburzona chmura również się rozmyła.
A nad lasem piękną tęczę zostawiła.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2010-09-13 00:14:38

Ten wiersz przeczytano 2301 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie