burzy się rozsądek...

Zaniedbałam świty i zachody słońca
łąki w dal odeszły, błękit się zabłąkał
i cała wpatrzona gdzieś w bezkresu dale
nie mogę odszukać mego miejsca wcale...

Burzy się rozsądek na marzenia moje
aby było dobrze ...musi być nas dwoje.
- wspierać a nie burzyć, głaskać słowem chwile...
bo przyjemnie poczuć te serca motyle

które przypływają ze świtem, co rano
w drogę wyruszają z nutką rozśpiewaną
pochylają głowę nad mą codziennością
i myśli malują z tęczy dokładnością ...

Łapię w dłonie płatki a w nich diament nocy,
który dnia każdego rozjaśnia mi oczy,
a w promyki ciepła chętnie się ubieram
zawsze chcę nadzieją moje dni przecierać...

Może jeszcze z losem zagram dobrą kartą
i loteria życia potwierdzi, że warto
że mi się to uda przez czas...nie wiem jaki
dziękować za świty i za szczęścia ptaki...

autor

Maryla

Napisany: 2007-02-23 Dodano: 2007-02-24 12:59:22

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie