Był sobie dom...(1)

Witaj Elu, przypomnieć mi moje dzieciństwo na malej(ok
50 mieszkańców) wiosce. Po śmierci dziadków ktoś ten
dom odkupił i cały czas jest dbamy i w nienaruszonym
stanie tzn. słomiany dach, stare okna,drewniane belki
w mieszkaniu, Wysokie progi itd. Słowem- swoisty
skansen.
Pozdrawiam serdecznie paa

Piękna melancholia Euniko! Zawsze będziemy tęsknić
i wspominać ciepło nasze dzieciństwo, to takie nasze
miejsce na ziemi! Tak, myślę!
Miłego wieczoru!
Pozdrawiam serdecznie:))

Dziękuję Kochani za komentarze. Urodziłam się w
700-letnim miasteczku na południu Polski i do 7 roku
życia mieszkałam na starówce, potem wyprowadziłam się
na dalekie przedmieście, a teraz miasto przyszło za
mną! Domu mojego dzieciństwa dawno już nie ma, ale
próg, na którym lubiłam przesiadywać pozostał, tylko
ludzie odeszli lub wyjechali za granicę...

bardzo ciepła nostalgia... i interesujące, że to
wspomnienia bez ludzi

cofnęłam się w przeszłość:)

zaduma... i gdzie "oni", i gdzie tamten świat...

Oni...odeszli, czasem w zapomnienie...pozdrawiam
serdecznie

Oni wciaz odchodza az kiedys i my odejdziemy i ktos
zapyta tak samo. Podoba mi sie wiersz. Serdecznosci

choćby wspomnieniem,serca drżeniem będziemy wracać tam
gdzie upłynęło dzieciństwo Pozdrawiam:))

zawsze tam będziemy wracali myślami, oni się zmienili
, my się zmieniamy,,,,pozdrawiam :)

W życiu już tak jest, że nie jest stałe, ciągle się
zmienia i to w jakiś sposób sprawia, że doceniamy
pewne rzeczy, bo czasami jest tak, iż mamy coś na
codzień i tego nie doceniamy, lecz gdy zniknie albo
odejdzie, to nagle czujemy piorun wspomnień :)
Pozdrawiam +

obraz wiejskiego życia, w bliskości z naturą i samym
sobą, z kochanymi ludźmi, w kochanym miejscu.