Byle nie spaść!

Jestem zmęczony dźwiganiem losów świata,
chowaniem pod powieką bólu istnienia. Zaciskaniem zębów w obliczu zagłady.
Apokaliptyczne życiorysy na własne życzenie. Podano do stołu.
Czarna polewka. Zlewki ludzkości nienawiścią karmionej.
Odbijacie się ode mnie jak od ściany, by zawsze wrócić ze zdwojona siłą,
każecie pluć sobie w twarz. Rozbiłem lustro.
Brzydzę się sobą, gdy nie nadstawiam drugiego policzka,
ale jak nadstawiać, gdy tak długa kolejka ochotników do bicia.
A gdybyście choć na chwilę spróbowali pokochać,
pozwolić się prowadzić sprawiedliwemu Bogu?
To za proste zasiać ziarno, co wyda słodkie owoce,
wszak uwielbiacie niszczyć wszystko wokół.
Nie jestem mitycznym Atlasem, nie jestem siłaczem na zawodach,
czego więc oczekujecie? Ile potrwa wasza wojna?
Podziały i niewolnictwo w krew wpisane, jak zaraza się panoszy,
nie ma dokąd uciec, gdy człowiek postanowi zapolować.
A poluje na wszystko, byle tylko uleczyć kompleksy, oszukać wady,
byle być na górze i nie spaść. I przeżuwa swój czas, bez wyobraźni.
Żyje, by umrzeć, a w międzyczasie podpalić stosy,
z sensem istnienia, darem od Boga.
Zaszyte usta, zasłonięte nienawiścią oczy,
nie ma zmiłuj, oto ludzie. Będzie tylko gorzej.

autor

rebel

Napisany: 2010-04-21 Dodano: 2010-04-21 14:26:54

Ten wiersz przeczytano 476 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie