Cena upadku

Kiedyś zdradzonej, ślę kwiatów bukiety,
o przebaczenie prosząc pełen skruchy,
ona nie wierzy, ma prawo niestety,
bo tamtych lęków budzą się w niej duchy.

Pełna ufności oddała mi siebie,
miłość rzuciła przeciw mym nałogom,
a ja stchórzyłem gdy była w potrzebie,
udałem ślepca i przeszedłem obok.

Ona ma prawo, ja się praw pozbyłem,
choć się zmieniłem idą za mną skutki,
tamtego życia które choć niemiłe,
to jednak moje - niewolnika wódki.

Szkód wyrządzonych naprawić nie sposób,
pragnę jedynie złagodzić jej niechęć,
z pokorą czekam na ten dar od losu,
by obdarzyła mnie swoim uśmiechem.

autor

karat

Napisany: 2014-02-09 Dodano: 2014-02-09 12:05:49

Ten wiersz przeczytano 2803 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie