Chimera

zimno. wyjałowiona ziemia rodzi kryształki
boi się światła, metafor bijących pejczem

cięć. jak sączki wchodzą w głąb
rozszarpują trzewia /zalana maź wrzucona
w żar puchnie a zarazem pielęgnuje zapach bólu/

zmruż oczy kochany: stworzymy wspólną przestrzeń, to nic, że gdzieś na drzewach krwawią liście (falują w jaskrawym blasku) - jeszcze chwila

będziemy daleko - zanim otworzysz powieki
poczujesz słodkie ukojenie przedświtu
i to nie jest siódmy cud świata

czerń spleciona z czerwienią



https://youtu.be/uEkPi0xx4jM

autor

Ewa Kosim

Napisany: 2017-10-31 Dodano: 2017-10-31 08:44:47

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie