chłopiec

żył sobie chłopiec
w pokoju bez ścian
nie wiedział nic
prócz tego że jest

gdy wyglądał przez okno
ciężar przeżyć nie pozwalał
trzymać uniesionej głowy

pochylał się nad wydarzeniami
w nadziei
że nadadzą równowagi ramionom

nadmiar odczuć wgniatał
ciało w fotel

obawa przed zranieniem
nie pozwalała walczyć
o spokój przyszłych dni
podcinała nogi

obojętniał
na lekcje dawane przez świat

niepewność
czy starczy czasu na szczęście
zabiła pragnienie starań

gdy po raz pierwszy szukał uczuć
znalazł cień
i już nie pragnął
odepchnięty

i nauczył się tylko
pisać o miłości
wzruszające wiersze
czarować siłą słów
i zniewalać pozorną wiedzą

zatrzymując przeszłość
nie zauważył
że doświadczenie
wyrasta z każdej nitki chwil
zawieszonych między
myślą a działaniem

w kolorowych snach
porywy serca kusiły magią
i tajemnicą doznań
nie dowierzał
że po przebudzeniu
mogą przestać trwać

w szarości na jawie
przewracał karty kolejnych książek
zamiast dni

z niepewności
miał zziębnięte serce

autor

elka90

Napisany: 2014-05-26 Dodano: 2014-05-28 08:50:59

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie