Chociaż raz

Mitologia

Chociaż raz narodzić się
z morskiej piany córą bogów
z klatki zmysłów prymitywnych uwolnioną.

Dziko tańczyć nad urwiskiem
własnych myśli niecodziennych
o krawędzi ostrej jak poranek mroźny, spłonąć.


Grzeszyć, śmiać się do absurdu granic,
jednym tchem w stronę upadku los przechylać.
Drugim wdechem chciwie wyrywać sens utopiom świata.
Śmietnik gorzkich łez wyborów własnych mijać.

A mnie, córę od rozumu
w Wenus z Milo przezimnej zaklęto.
Stoję wieki, zdaje się, że mnie nie ma.

Czekam, kiedy bodźcem bezwarunkowym odrosną ręce
lub rozsądek paskudny jak gangrena.


Nie mam wyjścia.
Zaciskając myśli w pasie,
czas najwyższy już powitać
mitonielogiczny dzień.

autor

panna_g

Dodano: 2010-12-11 21:21:48

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie