chwila uniesienia

Oczy
Krople dwie same takie
Całujące świat każdym przesunięciem wskazówki…
Lekkiej jak powietrze zamknięte nad głową
Sunące, stojące, dające poczuć Twój zapach
Tak że i za zaraz potem…
Iskra zgasnąć może w płomieniu wielkim
Trawiącym morze otaczające słabości krągłe, wklęsłe i znowu krągłe…
Trzymające mocno, wbijające paznokciami do krwi spływającej w niebie
Gdzieś obok chabrów tulących się do trawy
Nocą niknąć pomiędzy ciemnymi, nie odbijając fioletowo…
Wskazówka coraz wolniej, coraz czulej
Zagarnia czas i rozcina jak nożem…
Mokro od ciepła… i cieplej… jakby zaraz miał spaść deszcz spod chmur pod sufitem
Niknie trzeźwość rozumienia
Paranoja uniesienia…
Bijąca Tobie w płuca, głęboko oddychasz
Ściągasz ustami z powietrza
Każdy promień spojrzenia namiętnego i pragnienia
Które dusi każdy kawałek miejsca tego…
Siła w delikatność zaciskająca się w sobie…
I przeplata u dołu szorstkie i gładkie…
Złapać i nie puścić

autor

nikt...

Dodano: 2006-02-21 21:40:03

Ten wiersz przeczytano 841 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie