W ciemności

Marzną na deszczu - w przykrótkich paltach -
słowa na potem.
...obok w kaloszach samotność przemoczona

Zatrzymałam się przy Twoim wierszu. Przepiękne
przerzutnie. Ostatnia strofa lepiej mi się czyta w
wersji Lili Blue. Pozdrawiam J.

ładny wiersz, pocieszę cię, nie jesteś sama, jest nas
takich wiecej-pozdrawiam

Melancholijnie,nostalgicznie,smutno,uwielbiam takie
klimaty...Pewnie gdyby tak nie było,wiersz straciłby
na wartości,niewątpliwie...W tym tkwi jego urok,piękny
wiersz Zosiu...Pozdrawiam serdecznie...

"Ja znowu sama,
a przecież - jesteś." - chyba mam łezki w oku.
Zosiaczku potrafisz dotrzeć do czytelnika. Brawo i
dziękuję za piękny wiersz:)

Jesiennie i smutno ale fajnie! Pozdrawiam!

Pięknie przedstawiona sytuacja... zawsze jednak
jesteśmy sami nawet pod wspólnym dachem...

Pięknie, tyle, no bo i co więcej, pięknie:)

.......................................
Nie wiem dlaczego jest tak........?

Często jest tak,że wokół nas jest tłum ludzi, a my i
tak czujemy się samotni.
Bardzo dobry wiersz. Ciekawie skonstruowany. Dobrze
sie go czyta. Skłania do refleksji.

Klimat = jesień życia i życie wśród jesiennych
wiatrów. Samotne drzewo wśród stokrotek.

No widzisz bomi, to takie proste, a nie umialam sobie
poradzic :) Dziekuje :)

samotność we dwoje - to najgorszy rodzaj samotności;
bardzo mi się podoba temat i wykonanie, nawet bardziej
niż bardzo:) jeśli nie zaszkodzi rytmice można się
pozbyć powtórzeń /a/ - /ja znowu sama/

Samotność jesienią, hmmm.... z kąt my to znamy. Ładny
wiersz. Pozdrawiam + zostawiam

smutno...bardzo ale jak pięknie...