Cisza

Po długim śnie budzę się ochoczo do życia,
Otwieram oczy i dotyka mnie zdziwienie,
Nie wiedząc co się stało dookoła cisza,
I w bezruchu zamarło wszystko istnienie.

Zegar stanął w miejscu – nie słuchać tykania,
Nie słyszę żadnego szmeru i wiatru mowy,
Nie czuję powietrza oraz dotyku doznania,
Na niebie chmury w stanie dziwnie – niewzruszonym.

Gdzieś wysoko z rozłożonymi skrzydłami
W powietrzu zawisł ptak czasem zaskoczony;
W jeziorze woda zasnęła w niezruszonej tafli,
A w niej ryba zamarła jakby przestraszona.

Na polanie sarna ze zdziwionymi oczami
Zastygła w miejscu wypatrując coś w oddali,
A w lesie na gałęzi wiewiórka zawisła
Tuż po swym skoku napięta i sprężysta.

Idę dalej niespokojny ulicą miasta,
Widzę tłum ludzi i samochody w bezruchu,
Patrzę na ludzi tak jak na figury z wosku...
Przerażenie w mym sercu ciągle narasta!

Nie! To musi być sen, a nie straszna jawa.
Chcę się obudzić w świecie który pamiętam,
Chociaż czasem dobrze lub źle w nim się układa.
W nim jest tętniące życie po które wciąż sięgam.

Joseph Conrad "Wszelkie nasze złudzenia są tylko wizjami odległej, niedosiężnej prawdy niejasno dostrzeganej".

autor

PiotrGumiński

Dodano: 2010-10-08 07:30:20

Ten wiersz przeczytano 837 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie