Cisza...

Powierzam ten wiersz wszystkim tym, którzy nie potrafią odnaleźć właściwej drogi, znajdzcie cel w kierunku którego będziecie mogli skierować swoje kroki, ja właśnie go szukam...

Krople krwi, delikatnie wypływają z mego serca
Powoli jak deszcz wypełniają moją duszę
Nie czuję już nic...
Został tylko smutek i zaschnięte łzy w diamentowcyh oczach,
które nie chcą kolejny raz stoczyć się po policzkach.
Ból przepełnia mnie i wszystko traci sens.
Nic już dla mnie się nie liczy,
nie chcę patrzeć w kryształowe lustro,
boje się, że zobaczę twarz, która nie ma w sobie życia,
nie nawidzę jej!
Szczęście wybiera, do kogo zawitać,
mnie opuściło i szybko nie wróci,
bo na nie, nie zasłużyłam,
zagubiłam się w świecie,
pełnym kłamstwa,
brak mi tego, co pozwoliłoby mi się odnaleźć,
ogrzać zimne, zmęczone ręce.
Czekam, choć coraz mniej we mnie nadzieii,
mam dość tej ciszy, która spala mnie z upływem, każdej chwili,
Chcę ją przerwać i poczuć ciepło słońca w sercu,
nim zabije mnie...

Pewnie żaden z moich przyjaciół nie trafi na tą stronę, jeśli już to przypadkiem, może zrządzeniem losu, ale nie zapomniałam o nich i to szczególnie im dedykuję ten wiersz, bo jedynie dzięki nim, w chwilach trudnych potrafię się pozbierać i odnaleźć zagubioną nadzieję...

autor

KraQsiK (GiRl)

Napisany: 2004-12-23 Dodano: 2004-12-28 17:00:32

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie