Ciszy ukojenie

Zostawiam wszystko, chociaż żal,
Za serce chwyta tak boleśnie.
A jeszcze wczoraj wielki bal,
Sen zakończony jakże wcześnie.

Nowy poranek blaskiem zbudził,
Muskając twarze ciepła drżeniem.
I krzyk na dworze, kroki ludzi,
Drażniące ciszy ukojenie.

Ze smutkiem głaszczę czerń zasłony,
Oczy przymknięte, jeszcze śpiące.
Czy muszę czynić gest szalony,
By pchać się w życie rzeką rwące.

Opuszczać przystań, co spokojem,
Wędrowca tuli jak do łona.
Niszczyć marzenia tylko moje,
Nim pamięć w krzyku zechce skonać.

Czas szybko płynie , chociaż żal,
Dzień ledwie świta, jeszcze wcześnie.
A wczoraj był wspaniały bal,
Dziś cisza rani mnie boleśnie.

autor

Grand

Napisany: 2010-11-20 Dodano: 2010-12-08 15:02:25

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie