Co mnie tak przemieniło?

Fanatykom literackim

Siedzisz znowu sam.
Spoglądasz przez okno na przemoknięty świat.
Czy to na pewno deszcz?

Popijając - zimną już – herbatę
Zatapiasz się w imaginacji

Na stole – jedna o drugą – przewracają się nie ułożone książki.
Najbliżej – te najpotężniejsze.
Księgi ogromne, najdroższe Twemu sercu.
Czy to Trylogia, czy Kochanowski,
Wszystkie uosobieniem Twego obecnego „ja”.

Dalej, trochę mniej masywne.
Zaraz, czy to nie powiastki, które czytywałeś w młodości?
Zwiewne łąki, rwące potoki i bezchmurne niebo...
Te obrazy wciąż krzyczą w Twej głowie.
Będą krzyczeć nadal.

A w samym kącie,
Prawie nie widoczne.
Tułają się te najmniejsze.
Takie małe, a jednocześnie tak duże.
To do nich zaglądałeś, by nakarmić umysł
Dziecinną trywialnością.
To one wprowadziły Cię w świat literatury.

Teraz sięgasz pamięcią w tamte czasy,
I widzisz jak one Cię przemieniły.

I znowu spoglądasz w okno.
Na ludzi przemokniętych od deszczu
Czy to na pewno deszcz?

Ten zmoknięty świat ciągle biegnie swym torem.
A gdzieś tam daleko...
Księżniczka szuka swego księcia,
A Kubuś Puchatek zastanawia się
Co tam słychać u prosiaczka...??

autor

Przemoknieta

Dodano: 2006-01-31 23:08:44

Ten wiersz przeczytano 1309 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie