Co zostało z życia?

Szła zgarbiona, ktoś prowadził ją pod rękę.
Włosy białe. Elegancka. W jaśniutkiej sukience.
Ktoś przytrzymał drzwi do domu, aby łatwiej miała wejść.
Ale wejść nie było komu. Żyła już jak sen.
Gdy mijała mnie po drodze - spojrzałam w jej oczy.
Czy tak właśnie mija młodość? Czy starość tak kroczy?
Ktoś ją podwiózł pod jej ganek. Może syn, a może córa?
Ale już zniknęło auto. Znów nad domem ciemna chmura.
Smutek oplótł jej wspomnienia, cichym szeptem zapłakała.
Co zostało z tego życia, kiedy życie w sercu miała?
Co zostało z chwil radosnych, kiedy wszyscy się garnęli?
Gdzie zanieśli swoje życie? Gdzie troski ukryli?
Kiedyś była taka ważna i służyła radą.
Dzisiaj trudno o moc ducha. Nie mówi ze swadą.
Wczoraj dzieci takie małe tuliła do serca.
Dzisiaj serce tylko boli – przed lekarzem klęka.
Patrzy smutno w zegar duszy, który coraz wolniej bije.
I zadaje mu pytanie - Po co ja tak długo żyję?
Wszyscy moi przyjaciele już zrzucili swoje troski.
A ja jedna jeszcze czekam, aby stanąć na Sąd Boski.
Już mi tutaj smutno samej, już me oczy tak zmęczone.
Kiedy przyjdzie po mnie Anioł i uniesie w nieba stronę?
Kiedy mi ustroją głowę jak oblubienicy?
Kiedy dotrę wreszcie z wami do źródeł krynicy?
Czekać jeszcze trzeba trochę nim zapadnie mgła nicości.
Czekaj zatem, bądź cierpliwa zanim przyjmiesz swoich gości.
Zanim orszak cię powiedzie tam, gdzie zawsze świeci Słońce,
Dorzuć drewna do kominka, rozgrzej dłonie swoje drżące.

autor

Ada Groc

Dodano: 2009-09-14 14:41:17

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie