Codziennie przechodząc ulicami

spotykam ludzi,którzy pragną litości,
którzy śnić już nie chcą,krew im spływa po policzkach,
a na ramieniu siedzi krzywa niepewność..
a ja pośród nich w zwolnionym tempie przemykam sie jak cień człowieka,bo boje sie zacząć w pełni żyć..
niech odpowie mi wiatr, wiejący przez świat,
jak trzeba żyć, by pięknie byc?
zachłanna i zła...wciąż uciekam przed szczęściem,
ono goni mnie,bo wie czego mi trzeba jeszcze,
pecha mam,że życie me tak dziwnie rozpoczęło sie
i teraz tak trwam,
rozmyślając,czy me życie ma jeszcze jakikolwiek sens?
boje sie,wciąż lękiem otulam swe sny..
bo strach mnie paraliżuję, gdy wbrew sobie,
wbrew myślom słowom i rozumowi
kocham mocno tak.
Jak by się świat skończyć miał.

pogubiłam się;/

autor

isia

Dodano: 2007-03-28 16:14:57

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie