Cud

Smutny, deszczowy dzień...,
Ziemię otula szary cień,
po twarzy małe kropelki dwie
toczą się tworząc ścieżki łez.

Świat cały pogrążył się w czarnych odcieniach,
zły demon zamieszkał w moich marzeniach,
w zwierciadle tylko puste spostrzegam odbicie,
na skraju przepaści stanęło me życie.

Ciemność już pożarła radości promienie,
uśmiech, niczym skazaniec poszedł na stracenie,
szczęście utonęło w nieszczęścia odmętach,
w celi śmierci - nadzieja płacze w smutku pętach.

Nagle - burza kolorów, wybuch barw tysiąca,
tęcza świateł oślepia niczym cztery słońca,
rozbłysłaś jak gwiazdeczka - strażnik dobra wieczny,
tak jak malutka wróżka - uśmiech ślesz serdeczny.

Rozpędzasz ciemne chmury, rozrywasz kajdany
smutku którymi wczoraj jeszcze byłem powiązany,
niesiesz z sobą radość i ciepło magiczne,
ambrozją jest dla oczu Twe oblicze śliczne.

Gdy rozmawiasz ze mną, cudownie się czuję,
cieszę się że jesteś... za to Ci dziękuję.

autor

Venom18

Dodano: 2005-06-15 20:55:30

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie