Czarna klasyka...

Przesuwam dłonią po żółtym ołówku
i czernej nadziei.
Wybrałam klasykę,
czarny prochowiec, który zabiera deszcz
czarny pasek, który kradnie obce spojrzenia.
Pozostały czarne sny, takie proste
i wiersze pełne pragnienia.
Bo nie potrafiłam zasnąć na łące.
Chciałabym mieć trochę magii...
do tego wszystkiego.
Noce pełne świec ze spacerem do nich...
Nadal czuję na powiekach słońce z tamtej fotografii,
i zapach tamtej łąki,
czuję dotyk tamtych traw
i rosy ma ustach.
Miałam też łzy, z których perłowy naszyjnik zrobiłam...
Jedna perła - jedno marzenie...

autor

Jaskółka

Napisany: 2005-04-13 Dodano: 2005-04-12 12:05:34

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 116

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie