czas odwilży ...

Znów topole brodzą w wodzie po kolana,
gdyż na rzece odwilż taflę polizała,
ma apetyt na krę, która mroźnym świtem
w progu zimy lodem fale poskuwała.

Trawy, także moczą swoje sztyleciki,
strugi czeszą je na mokro w cichym pędzie,
zaś przy łące bocian z żabą dają koncert,
stojąc z czaplą przy moczarach w pierwszym rzędzie.

Ona oczy za żurawiem wypatruje,
może znów odnowi próbę uwodzenia
i choć nie jest to Don Juan z pierwszej półki,
w pewnym wieku nawet takich się docenia.

Chociaż jeżyk wraz z jaskółką w głos się śmieją,
że to kpina, żeby nie rzec, że żenada,
ona czeka i gdy tylko na dniach zleci,
na umizgi jego będzie bardzo rada.

I skowronek znowu będzie koncertował,
kiedy łąka z twarzy zsunie woal wodny,
gdyż już dzionek czas wydłuża, noc się skraca
i nastanie okres ciepły i pogodny.

A jak wiosna już na dobre w łany wkroczy,
bujnej trawy soczystością tryskającej,
to pojawią się wśród kwiatów i ziół dzikich
młode lisy i zające igrające.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-03-28 Dodano: 2018-03-28 11:19:04

Ten wiersz przeczytano 891 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie