CZEKANIE
Zawędrowałam za daleko,
pomóż mi rzeko!
Zeszłam ze ścieżki, ze swego szlaku,
pomóż mi ptaku!
Niebo pochmurne złościło się burzą,
pomóż mi różo!
Wiatr porwał moje serce gorące,
pomóż mi słońce!
Schronienia szukam pod starą gruszą,
pomóż mi duszo!
Siedzę i płaczę, siedzę i czekam
na pomoc człowieka…
1991
autor
ZOLEANDER
Dodano: 2013-07-12 18:59:25
Ten wiersz przeczytano 1964 razy
Oddanych głosów: 27
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (27)
Bardzo dobrze się czyta, ładnie rytmicznie
poprowadzony wiersz, choć nieregularny, dzięki
utrzymaniu stałej średniówki. Ładne zakończenie.
Pozdrawiam :)
piekny wiersz pozdrawiam serdecznie
Gdy jest ci gorzej, natura pomoże! Pozdrawiam!
czekając na pomoc natury, dałaś nadziei upust,
bo powszechnie wiadomo,
że homo homini lupus.
Bardzo ładna refleksja. Czekasz na pomocną dłoń
człowieka. Pozdrawiam
Piękny wiersz...czekanie i prośba wyrażona bardzo
śpiewnie :-)
Ale piękny wiersz i piękne prośby.
:)
:)
Takie wyraźne postawienie problemu i podkreślenie, że
zostało się z nim samemu. Pozdrawiam ciepło.
ani niebo ani rzeka ...ty czekasz na drugiego
człowieka
a może on czeka na ciebie .....
pozdrawiam - dobry wiersz :-)))))
taka prosba do człowieka o pomoc nie wszyscy tak
potrafią zwrócic się wolą milczeć w samotnosci
pozdrawiam:)
Bardzo ładnie spuentowałaś, prośbą wprost do
człowieka.
Nie wszyscy potrafią prosić.
Pozdrawiam
:)