Czemu aniołek siedzi na czubku...

Już za moment mikołajki, dziecka świat jest wtedy z bajki, każde paczkę łapać będzie i otwierać w wielkim pędzie.
Elfy mają pracy kupę, choć stworzyły dużą grupę z skrzatów wielu i krasnali oraz szwaczek, tęgich drwali, lakierników, cukierników, co upieką garść pierników.
W tej robocie im pomogą, pirat stary z sztuczną nogą, jego małpa i papuga, oraz stolarz, co wystruga, piszczałeczki i pajace oraz stołki, miski, tace.
W pracach też swój udział mają renifery, bo czekają, aby rozwieść wszystko w nocy, przy Świętego wielkiej mocy.

Lecz Mikołaj jest zmartwiony, cały rok rozanielony siedział w swym fotelu cicho, aż tu znowu owe licho, bo ta noc prezentem trąca; to robota jest męcząca.
Wszyscy się krzątają w koło, nie jest wcale im wesoło, prezent za prezentem leci, a na ziemi kupa dzieci z utęsknieniem na nie czeka, próśb jest w listach cała rzeka.
Chcą maskotki, koraliki, małpę śmieszną, pajacyki, lalki, autka i skuterki, rękawiczki, swetry, szelki, ktoś poprosił
o armatkę i flakonik z białym kwiatkiem
oraz słonia, krokodylka, misia, zebrę i motylka.
Wrze robota na całego, każdy woła do Świętego, aby raczył coś zobaczyć, coś poprawić, wytłumaczyć, coś ulepszyć i dołożyć, a on chciałby się położyć
w swym fotelu choć chwil parę, lecz ktoś woła jego stale.

Kiedy wszyscy tak ganiali, w kącie dwaj Anieli stali, (ktoś ich wyciął z pudełeczka, w którym kiedyś stała świeczka) i trzymali choineczkę, bo jest krzywa ciut, troszeczkę.
Jeden z nich był już zmęczony, nawet troszkę rozżalony, że tak stoją w owym kątku, to po prostu nie w porządku, kiedy inni tak harują i prezenty produkują.
Podszedł do Świętego z skruchą, w sumie jest postacią kruchą i wyszeptał swe pytanie:
- Będziesz dla mnie miał zadanie. Też z mym kumplem chcę pracować, lecz musimy jej pilnować - no i wskazał na choinkę, robiąc przy tym skromną minkę.

- Więc odstawcie ją do kąta, kamrat twój niech wióry sprząta i ty weź się do roboty; po przeganiaj z płotów koty, bo miast trochę popracować, one wolą leniuchować.
Wziął się Anioł do roboty z płotu zwalił wszystkie koty; lecz upada wciąż choinka
i mu przez to więdnie minka, więc znów poszedł do Świętego.
- Matko z córką, dość już tego!
- Lecz choinka ciągle spada..
- A ten swoje dalej gada! Ileż można, wciąż to samo, czy ja jestem twoją mamą lub tyś wnuczek, a ja dziadek, wsadź ją sobie w własny zadek!- i pojechał z prezentami, wypchanymi w ful saniami.
A Aniołek z smutną minką, poszedł z małą swą drabinką i wykonał w mig zadanie, co mu każą tak się stanie.
Siedzi teraz na choince, możesz poznać go po mince, chociaż czubek tylko wsadził z resztą sobie nieporadził.

autor

szuflada

Napisany: 2017-12-05 Dodano: 2017-12-05 10:47:15

Ten wiersz przeczytano 1964 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bajka Klimat Ciepły Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie