Człowiek i człowiek

Staliśmy na moście,nie chciałaś już stać,
poszłaś na brzeg,lecz nie w moją stronę,trzeba walczyć o życie,a nie w miejscu stać.
To koniec.Słowa rozbiły me serce,delikatne,jakby ze szkła,
Łzy popłynęły,krew zmrożona w strachu,bo bez Ciebie,niech spłonie ten świat.
Patrzę jeszcze i walczę,nie poddam się,to tylko mam,
Ciebie skarbie,tylko wtedy przygarnę do siebie ten zagubiony świat.
Biegnę!Szybciej,do Ciebie,nie wiem co chcę powiedzieć,
lecz zobaczyć choć jeden jeszcze raz,miłość gna do przodu,nie potrzebuje oddechu.
Więc odwracasz wzrok w mą stronę,pewna i wolna od niepewności,
nie!Nie tak miało być!Myślisz,że wszystko miało być proste.
Lecz wciąż jakiś płomień w sercu musi rozgrzewać wolę istnienia,
bo raz spojrzałaś i nie chcesz już z mych ramion wybawienia.
Tylko ze mną ,tylko ja i Ty,
Nie nazwiemy tego,o nie!Dosyć słów,tylko być!
Niebo oczyszczam dla Ciebie z szarości,układasz z obłoków kwiaty,
rzeczywistośc wiruje zagadkami,nie da się uchwycić w nazwanie.
I to piękne jest tak,że mrok spowija nas,a jednak,
wciąż pragniemy siebie,więcej i więcej!
Nie wiemy,jaki cel przeznaczenia,czy w2spólne ma ,nasze inicjały,
ale już dosyć biegu ku spełnieniu,teraz trylko kąpiel w spokojnym deszczu duchowego pożądania.
Tylko trwanie,bez rysów przyszlości,bez ciężkich od myśli głów,
żadnych postanowień i szkiców artystycznego uczucia,piękno zawarte w trwaniu,bez zobowiązań,choćby w bólu,zawieszeniu,bez słów.
Jesyeśmy razem,niech nikt nic nie powie,
niech patrzy każdy ,to my!Człowiek i człowiek!

autor

rebel

Napisany: 2007-01-10 Dodano: 2007-01-10 13:30:41

Ten wiersz przeczytano 660 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie