Człowiekiem nazwane...

Ojczyzną moją mała mieścina
Stałością serca licha rodzina
Nicością zwana jako człowiek
Zamykam oko i niknie obiekt
Zamykam drugie i nie ma już nic
Jest cisza, spokój, to wielkie nic
Nie pamiętam radości, uśmiechu, ni cienia
Nie znam litości, współczucia, pogodnego istnienia
A jedno, co czuje, co widzę, czym jestem
To to, czego nie ma - co nie ma stworzenia
Na zawsze złamane, bólem zatkane
Jedno spotkane bojaźnią utkane
Istnienie złamane
Człowiekiem nazwane...

człowiek - istota? uczucie? zjawisko? kim jestem... kim jesteśmy? dlaczego... i całe mnóstwo innych pytań na myśl mi przychodzi...

autor

Firmly

Napisany: 2006-10-15 Dodano: 2006-10-15 18:59:08

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie