Dekalog,czyli instrukcja...

Justynie

bez komentarza pozostaw każde moje słowo
które będzie jawnym odbiciem
struktur mojego cierpienia

bez westchnienia zostaw każdy nocny śpiew
bez godności roztaczający się
w Twych sennych marzeniach

bez najmniejszej dobroci zostaw każdy mój uśmiech
utkany z subtelnych nici tęsknoty
która powoli zabija

z wielką pogardą spoglądaj na me myśli
których naturalnym ujęciem jesteś –
głębokim i słodkim

bez unoszenia głowy przechodź obok mnie
by anielski blask Twych oczu
nie zabił nie zniszczył

nie podawaj ręki
byś gorącym dotykiem
nie spaliła wnętrza wysnchniętego ciała
proszącego o litość

nie chowaj głowy pod moje ramię
bym nie myślał że to wyraz szczęścia
tak ulotnego

nie prowokuj serca
by nie płakało wraz ze mną
by rozpacz i litość nie stanęły na nogi
(nieprowadzące Cie po żadnej mojej drodze)

nie bądź łaskawa w pionowym ruchu głowy
byś nie musiała na siłę wiedzieć
co jak i gdzie

a w beznadziejnych chwilach nie pozwól oczom wykrzesać łez
by nie zalewać okrutnej rzeczywistości
płonącym deszczem anielskim

autor

Łukasz Andrzej Zaranek

Napisany: 2005-10-02 Dodano: 2005-10-06 13:34:17

Ten wiersz przeczytano 410 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie