Diament

Mknę jak oszalały do brzegu w diamentach
Kradnąc spojrzenia uspokajam wodę
Zadłużony dawno już w zmierzchu pigmentach
Sen już traktuję jako życia osłodę

Byłem Twoim światłem, byłem też ciemnością
Wrogim ostępem wśród górskich bezmiarów
Łącząc wziąż w dłoniach młodość ze starością
Nie widziałaś tysięcy mych świecących darów

Twe serce klejnotem, szlif jego niezdarny
I zimne jak złoto co wraz z królami kroczy
Nie patrzy już na mnie niczym promień zaranny
I wyraz też straciły twe błękitne oczy

Jesteś mi jak rzeźba, posąg, dzieło sztuki
Lecz cóż mi po piękności kiedy niema duszy
Nad mą pełną myśli głową znów zapłakały kruki
Opuszczam znów brzeg, by serce-diament skruszyć..

autor

Heliodor

Dodano: 2006-03-17 00:03:04

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie