Tęsknie

Dla cieniów minionych

Przez serca głos w stare strony pognany
Gdzie urzeka mnie złoto kłosów
Jesienne barwy drzew starych i wrzosów
Prastare dęby,potoki, kurhany
I jej złocistych lekki pęczek włosów

Co mi zostało po tobie w godzinie
Kiedy świat wspomnień umiera
Ptak schorowany swój dziubek zadziera
Chociaż w jego żyłach krew już wolno płynie
Tak samo jak moja zmarła wrażliwa sfera

Ukradkiem podglądany przez starą kobiecinę
Cóż ona może myśleć, czy jeszcze pamięta
Huczne jarmaki, festyny i święta ?
Nie wie kim jestem bo jako maleńką dziecine
Ostatni raz ujrzała mnie a życia droga kręta

Co mi zostało ze starcy dni
Obrazy rozległych pól ze strachami szpetnymi
Mogą być pewnie starymi braćmi mymi
Ta sama rozpacz, inny rodzaj krwi
Wszak ciężko być uświadomionymi...

Żegnam więc Cię tym razem na wieki
Nie mam nawet zdjęcia, tylko listy stare
Ale czy warto zamienić w nowość mare ?
Nie otworzysz nigdy już śpiącej powieki
Sprawa to Boska, dla mnie ponad miarę...

autor

Heliodor

Dodano: 2006-03-11 14:02:07

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie