do P

Dwie twarze, cztery dłonie, uśmiech sięgał skroni
Podły zbieg wydarzeń sztywno je rozgonił.
Wzrok szczenięcia, głuchy krzyk dobiega z twych źrenic,
Czas tak długo czekał , by w takie je zmienić.
Niemożliwym zrozumieć intencje kowala,
Co tramwaj zwany losem z torów ciągle zwala.
Gdzie jesteś, o lęku, podła ty istoto?!
Poszukam, czy znajdę?.. Grunt to lepkie błoto.
Gdy jednak zobaczę postać wielkich oczu
Wydłubię bez litości, spalę, tak, byś poczuł.
Byś wiedział, że ja będę. Zawsze tobie wierna
Choć mocno jak siostra, nie upragniona królewna.
Niegdyś sama z blizną, dziś miecz w twe serce wbijam.
Skąd wiedzieć, czy garść mięśni taki ból wytrzyma?!
Tak chciałabym ukoić twe cierpienie..
Wiesz ty, wiem ja, nieważne, teraz nic nie zmienię.
I tylko proszę, pamiętaj, gdy żółć żal rozłoży
Zakop go głęboko, nic mnie tak nie trwoży,
Jak trzeźwa świadomość, że dalsze twoje lata
Z mej winy paraliż roztropności mógłby poprzeplatać.

tym razem nietypowo.. do przyjaciela czy choć raz choć część spraw nie może potoczyć się tak jak powinna? ;/

autor

Coldin

Napisany: 2010-08-25 Dodano: 2010-08-27 14:36:51

Ten wiersz przeczytano 700 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie