Do Ciebie.

Upadłam na twarz
nie potrafiąc spojrzeć prawdzie
w oczy.

Siedziałam na klęczkach
załamując ręce
z bezsilności.

Nie potrafiłam podnieść wzroku
by nie napotkać twych zimnych
oczu.

Nie mogłam opanować emocji;
bicia serca i łez samowolnie
płynących.

Jak daleko jeszcze się posunę
raniąc siebie i Ciebie?
Ile czasu minie póki zrozumiem
jak wiele tracę..

Obudź mnie, proszę,
z obłędnego snu, w którym
trwam.

Podaj rękę i nie pozwól
bym zrobiła krzywdę tobie
i sobie.

Trwaj ze mną i wspieraj,
bądź zawsze gdy potrzebuje
i kochaj..

autor

pejsana

Dodano: 2007-01-15 21:21:57

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie