Do człowieka

Cóż powiesz człowieku?
Ze snu dobrego wydarty,
cmentarna postaci.
Płaszczem życia czarnym okryty
ze wzrokiem upiornym,
wpatrzonym w mogiły.
Nad duszy gruzami się pochylasz,
pyłem czarnym owładnięty i przelękniony.
Rozciągasz rzewny żagiel swego istnienia,
by serce ukoić łzami.
Nie ma nadziei!
Tylko to człowieku?
Bo cóż może człowiek słaby
powiedzieć, kiedy serce pęka.
Powiedz mu Ty... nadziejo ludzka człowieka.

autor

Kolumb

Napisany: 2004-11-27 Dodano: 2004-11-27 09:48:37

Ten wiersz przeczytano 424 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie