Do niewierzącego w siebie poety

Dedykacja dla tych, którzy nie wierzą w siebie.

O błądzący a jednocześnie wiedzący wszystko.
Masz w sobie piękne państwa i ich zgliszcza.
Płonące lasy i rozkwitające ogrody
Historie prawdziwe jak i zmyślone
Śmiech ludzki i płacz.

Starasz się to wszystko opisać, a pisanie jest jak bieg.
Pierwsze wyrazy pachną nadzieją.
Lecz, kiedy przypomnisz sobie choćby najdawniej wypowiedziane w twoją stronę słowa pogardy,
wtedy następne wyrazy w twym wierszu pachną zwątpieniem
Opada twoja misterna zbroja z ochoty
Pozostaje koszula lęku o wyrazistym kolorze

Potrzebujesz słowa.
Nie musi być ono o smaku miodu,
może być gorzkie jak syrop.
Byleby dodało Ci otuchy.
Bo tylko ona może przywrócić twoją dawną witalność.

Jest wielu takich jak Ty
Karmionych poniżeniem
Zapominających naukę mędrców
lub mających ją za zbiór pustych frazesów
Lecz to żadne pocieszenie

Znam pewne prawo.
Wyniosłem je z książek i doświadczeń
Chcę Ci je powiedzieć by w Tobie zostało i abyś się nie poddał
nauce, która mówi, że silniejszy ma wyłącznie rację.

Dopóki ciało jest złączone z duszą,
może w niej trwać walka uczuć z rozsądkiem.
Lecz gdy głos rozumu przekrzyczy
emocję
dostrzegamy istnienie w pustej przestrzeni.
Życie, a jeśli nie, to drogę

Nie pamiętamy o tym.
Bo pamięć o rzeczach, trudnych do zrozumienia,
ma to do siebie, że jest jak kamień ukryty pod wodą.
Dopiero gdy uderzysz w niego kolanem
odkrywasz jego obecność.

autor

utkanyzmarzenia

Napisany: 2013-02-21 Dodano: 2013-02-21 18:51:33

Ten wiersz przeczytano 919 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie