Do Stolicy

Ku chwale 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich i 9. Pułku Ułanów Małopolskich

Stara jarzębina rosła na skraju lasu,
Lata mijały spokojne dając jej życie,
Czuła smutek od czasu do czasu,
Że nie widzi, co dzieje się w wielkim świecie.

Do Stolicy, do Stolicy spieszyli,
Lecz wrogami zapełniona ta droga,
Nie nawrócili, do szarży ruszyli,
Już Walicki prowadzi ludzi na wroga.

Roznieśli ich nasi odwagą,
Mężne zwycięstwo pod Wólką Węglową,
Lecz nie koniec to wyzwań przed brygadą,
Na drodze już widzą armię nową.

Jarzębina niejeden rok już tam stała,
Czuła, iż koniec istnienia nadchodzi,
Daleko przed siebie na obcą armię patrzała,
Życzenie jedno- ujrzeć jak wielkie zdarzenie się rodzi.

Aż tu młodzi galopem pod jej gałęziami mkną,
Gnają z myślą jedną: Aby przejść! Aby przejść!
To Polacy, to Polacy na wroga w chwale brną.
Ale za równiną gniazdo wroga, wróg szykuje się na wieść.

Czekały karabiny i w rzędzie stojące czołgi,
Ale pchała wiara dzielnych ułanów naprzód,
Fala konnych gnała niczym strumienie Wołgi,
Pragnęli wkrótce ujrzeć piękno warszawskich wrót.

Jarzębina patrzyła, a cóż to był za widok!
Niczym obraz, niczym uchwyceni w locie herosi,
Czuła w korzeniach każdego rumaka krok,
Już o szczęście dla Polaków Boga prosi.

Wszystkie karabiny wroga umilkły i stali zdumieni,
Działa strzelały, strzelały naszym na zgubę,
W środku konnych sztandar wspaniały się mienił,
Wystawili polską kawalerię na próbę.

Na samym czele dowódca z wzniesioną szablą,
Niezłomna odwaga znakiem Polaka,
Prowadzi ludzi na spotkanie wrogim diabłom,
Zaszczytem mieć takiego rodaka.

Tętent kopyt, huk wystrzałów,
W historyczne pójdą kroniki,
Straszne okrzyki ranionych ułanów,
I na piersiach brzęczące nieśmiertelniki.

Z każdym działa wystrzału grzmotem,
Spada jeden owoc jarzębiny czerwonej,
Z każdym padniętym cierpkim owocem,
Jeden martwy ułan na trawie zielonej.

Chwieje się sztandar w rękach rannego ułana,
Mieczysław Czech łapie za drzewce,
Zwalnia z obowiązku cierpiącego krajana,
Wznosi flagę ku nieba belce.

Nieco ponad sto owoców na ziemie spadło,
Nieco ponad stu kawalerzystów na glebę runęło,
Około stu rannych ułanów się ostało,
Więc z tysiąca aż dwustu wrogie działo dotknęło.

Szable przeciw ogniom dział,
Szaleństwem było kontynuować tę szarżę na spotkanie śmierci,
Choć wiatr naszym w oczy wiał,
Szaleństwo największą z cnót Polski naszej dzieci.

Wśród zgiełku walki i bitwy chaosu,
Kona od zbyt ciężkich na ciele ran,
Porucznik Walicki godny pięknego eposu,
Niech nie zamykają przed nim elizejskich bram.

Szaleństwem było kontynuować tę szarżę na spotkanie śmierci,
A jednak przeszli!
Szaleństwem było kontynuować tę szarżę na spotkanie śmierci,
A jednak przeszli!

Jarzębina długo jeszcze patrzała,
O tym, co widziała rozmyślała,
Upuszczone owoce starannie zliczyła,
I modlitwą za poległych bitwę zwieńczyła.
Dziękowała Bogu za prośby spełnienie,
Bo lepszego daru otrzymać nie mogła,
I czuła w sercu dumą wypełnienie,
Z tego, że właśnie na polskiej ziemi rosła.

Mijały lata, ale jarzębina nigdy już owoców nie wydała,
Tamtego dnia na ziemię wszystkie zrzuciła,
I czerwień owoców z czerwienią krwi się zmieszała,
A jarzębina… Jarzębina szczęśliwa zgniła.

autor

Patrycjusz_Last Patriot

Napisany: 2007-04-29 Dodano: 2007-04-29 11:24:15

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie