DOLINA

Zbrukana słowem, na dno stoczona,
Zbieram kamienie, każdy to cięższy.
W kieszeń worczastą głęboko chowam,
Wpadają tłukąc ostatni z pierwszym.

Przykuta dusza zgrzyta zębami,
Rozgryza głazy, szarpie się z myślą.
Zamyka później w sercu dynamit
Uczuć palących następne złe śniąc.

Zbrukana słowem już nie raz jeden,
Zasłaniam oczy, by łez nie ronić.
Osłonką półmrok, bez gwiazd na niebie,
A echo nadal me myśli goni.

autor

BEA

Dodano: 2006-12-28 11:00:23

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie