Dopiero Teraz ... [...]

Żył na Ziemi człowiek
Całkiem mi nieznany
Nie był już zbyt młody
Ani całkiem stary

Nawracał ludzi
Uczył ich kochać
Tłumaczył że warto
Bogu życie oddać

Wiarę w ludzi wlewał
I że są dobrzy ufał
W każdej chwili życia
Boga Jedynego słuchał

Nie znałam go wcale
I chyba znać nie chciałam
A po Jego śmierci
Tego żałowałam

Wtedy się dowiedziałam
Jak dobrym był człowiekiem
Jak bardzo kochał Boga
I wszystkich darzył uśmiechem

Dopiero zrozumiałam
Co takiego straciłam
Że kogoś bardzo ważnego
Wśrod smutków przeoczyłam

Martwiąc się o głupoty
Nie walczyłam o wiarę
I chyba tylko dlatego
Me życie było szare

Teraz to zrozumiałam
I chcę to szybko naprawić
Tylko że teraz będe musiała
Bez nauczyciela sobie poradzić

Chciałabym podziękować
Za wszystkie słowa miłości
Te co z ust Papieża padły
Dając mi tyle radości

I choć już go nie ma
Te słowa we mnie kwitną
A jeżeli kiedyś zrzucą owoce
Będą dla mnie odznaką zaszczytną...

Gdy Papież żył... Nie był dla mnie żadnym ideałem, Zadnym ogniskiem wiary i miłości... Nie znałam Go... Dopiero gdy zmarł, Tyle się o nim dowiedziałam ! Od razu chciałam się zmienić Być choć w części taka jak On! Mieć tak silną wiarę I umieć tak kochać ludzi. Żałuję że dopiero teraz zrozumiałam Kim był i jakie miał wielkie znaczenie...

autor

Ilonka

Dodano: 2005-04-07 16:39:01

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie