Drewniaki

Latem się chodziło boso,
uważając na cierniaki
i gdzie tato kosił kosą.
W zimie - miałem swe drewniaki.

Spody z kloca brzozowego
ojciec piłką i ośnikiem
wystrugał nie dla jednego.
Oj, na lodzie były śliskie!

Pod szpicami krągłe blaszki,
podkóweczki na obcasy,
„na okrętkę” chciałeś strasznie
jeździć, kręcąc obertasy.

Albo z górki na ślizgawce -
byłeś również całkiem dobry;
tornister wisiał na drance,
a tyś szalał, bił rekordy.

Gdy się słonko pokazało,
to było jeszcze weselej
i śmiechu było nie mało -
rówieśnicy, przyjaciele.

Dziś, przy byle oblodzeniu
stąpam drobno; dziadzio ze mnie,
chodzę z duszą na ramieniu,
lecz uśmiecham się promiennie.


5 lutego 2000 roku.

autor

stary krab

Napisany: 2000-02-05 Dodano: 2005-02-03 17:20:42

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie