Drogą do krawędzi

Żniwiarza oblubienica we mnie drzemie.
Samotnością zwie ją me doświadczenie,
Drogą w stronę cieni, drogą wprost do ziemi.
Od morza zniechęcenia, przez pustynie zwątpienia,
Po słodką chęc życia zakończenia.


Gubię się zmęczony wśród kurhanów cierpienia,
Szukając po omacku, jak ślepiec, przeznaczenia.
Samotny wśród krzyży życia mego nieszczęsnego,
Głowę odchylam w nadziei, że usłyszę wołanie o mą duszę.
Lecz ciszy, cisza odpowiada-daleka jeszcze ma zagłada.


Z krawędzi umysłu skoczy pragnę.
To jedyna rzecz którą wiem naprawdę.
Reszta jest milczeniem, zapomnianym wspomnieniem.
Bez żalu , bez łzy jednej opuszczę me życie nędzne...

Krokiem niezachwianym przekraczam krawędź.

Przyjaciołom,którzy zawsze są blisko mnie gdy jest mi źle.Gdyby nie Wy już dawno by mnie tu nie było.

autor

Poor Twisted Zombie

Napisany: 2005-10-20 Dodano: 2005-10-23 10:18:12

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie