Droga do osądu

Kiedy już zamkniesz za sobą drzwi.
Kiedy przed sobą ujrzysz już bramę.
Wtedy z tobą nie będzie już nikt.
Wtedy powiesz już tylko: Amen.

Teraz nie wrócisz – klamka wypadła.
Musisz iść struga jasnego światła.
To jeden krok, lecz bardzo się wahasz.
Nie wiesz, czy serce i rozum posiadasz.

Wokół jest ciemno, pusto i cicho.
Co teraz Cię czeka? – To jedno wie licho.
Za drzwiami bez klamki pozostał Przyjaciel.
Teraz już wspólna Matkę posiadacie.

Przyjaciel Matka – wciąż plączą za tobą.
Przyjaciel i Matka – okryci żałobą.
Przyjaciel i Matka w pustych ścianach domu,
o Twoich pragnieniach nie wspomną nikomu.

Ty, chociaż w strachu, ku jasnej bramie zmierzasz,
z każdym krokiem, odważniej, ciemność ta przemierzasz.
Gdyś jest już w bramie – serce się raduje
I nieświadomie bliskich upatruje.

Tu jednak inny los Cię czeka,
to nie jest jeszcze Styksu rzeka.
Teraz Twoje życie zostaje osadzone
wszystko stokroć badane, spisane i sprawdzone.

Decyzję podjęto – wyrok sprawiedliwy.
Wbrew polskiemu przysłowiu Pan jednak rychliwy.
Musisz sad swój przyjąć – jednym, krótkim Amen,
wahając się, zawierzasz: a niech tak się stanie.

Ziemskie trudy Cię tu doprowadziły,
A boskie osądy to wynagrodziły.
Życie doczesne tak dawno straciłeś,
a to swoje wieczne Bogu zawierzyłeś.

autor

Juna

Napisany: 2005-05-22 Dodano: 2005-04-25 20:08:08

Ten wiersz przeczytano 1143 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie