Droga na Północ...

Tylko martwi nie mają nadziei. [ Teokryt ]

W moim jednostronicowym słowniku
skończyły się słowa,
żeby określić
ten nie zinterpretowany świat.

Jestem niezmienna,
trwam,
na wieczność i na zawsze,
sama w sobie i bez innych,
wszystko jest moje,
ja – niczyja.

U moich stóp leży cały świat.
Kiedy zechcę,
zdeptam brudnymi butami
wszystko, co było...
i zostanie tylko szklany wieżowiec,
Wieża Babel.

Tak, Odysie,
ja też wyruszam w wielką podróż,
tyle że z mojej nie ma powrotu,
bo nie mam własnej Itaki.

Z krainy, gdzie zachodi słońce...

autor

callen

Dodano: 2006-11-27 19:47:05

Ten wiersz przeczytano 838 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie