Drzewo tęsknoty

myśli spragnione po niebie gonią
znów obsiadają drzewo tęsknoty
ono wyrasta nad serca tonią
tam gdzie się łączą miłości sploty

znów obsiadają drzewo tęsknoty
smutki skrzydlate w duszy cumują
tam gdzie się łączą miłości sploty
serce boleścią hojnie częstują

smutki skrzydlate w duszy cumują
stateczki morzem łez otoczone
serce boleścią hojnie częstują
nadziei żaglem maszty zdobione

stateczki morzem łez otoczone
miejsca szukają chwili wytchnienia
nadziei żaglem maszty zdobione
pragną spokoju i wyciszenia

miejsca szukają chwili wytchnienia
zbyt długo już trwa gorzka wędrówka
pragną spokoju i wyciszenia
bo w żal opływa moja stalówka

zbyt długo już trwa gorzka wędrówka
niech wreszcie słońce złote zaświeci
bo w żal opływa moja stalówka
trochę radości może los rzuci

niech wreszcie słońce złote zaświeci
ziarno miłości wzejdzie promienne
trochę radości może los rzuci
okruchy szczęścia jakże zbawienne

ziarno miłości wzejdzie promienne
ono wyrasta nad serca tonią
okruchy szczęścia jakże zbawienne
myśli spragnione po niebie gonią

autor

smutnyanioł

Napisany: 2016-07-04 Dodano: 2016-07-04 17:12:06

Ten wiersz przeczytano 1386 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie