Duch czy cienisty człowiek

Postanowiłam napisać banalną historię o duchu, zjawisku, które doświadczyłam osobiście.
Akcja działa się siedemnaście lat temu w pewnym niewielkim mieście Stargard Szcz. Kiedy mieszkałam w nim za młodych lat?
Opowieść czas zacząć gdzie nauka niema wstępu.
Magicznych Świąt Bożego Narodzenia dobiegał końca, na którą czekałam z utęsknieniem gdzie gasną spory, znika nienawiść. Już swoim piętnastoletnim życiu z przyjaciółką E. Czekałam na ten wyjątkowy sylwestrowy czas. Ta noc jedyna, choć było mroźno i ulice białym puchem nie były pokryte a na chodnikach roiło się od kałuż, które potem przy minusowej temperaturze zamieniły się lodowe piekło z przyjaciółka poszliśmy się ślizgać na dworze, choć pora była późna i chylił się ku końcowi Stary Rok wrażeń było pełno. Małe szaleństwo na zimnych brzegach i czuję jak szczypie w oczy tęgi mróz i ciarki mrowią się po plecach.
W pewnym momencie dziwną niemoc odczułam, ale jak to bywa w czasie zabawy zbagatelizowałam to wszystko i dalej się zaśmiewałam do rozpuku na lodzie, bo to chwila, która krótko trwa. Ale czym bliżej zbliżał się Nowy Rok czułam strach i z ciekawości obróciłam się wzrok w to ów miejsce i ujrzałam ?to? i wołam.

Aga:
Patrz, E. Jakiś człowiek tam stoi.
E?
No, co ty
Aga:
No, ale zobacz obróć się na sekundę:

I tak się stało przyjaciółka za moją namową skierowała wzrok w tamtym kierunku, który wskazywałam? to był moment chwila różnie można napisać zobaczyła to samo, co ja.

E?
Widziałaś jakiś pan.
Aga:
Tak!
Ale go już zniknął, boje się jak?...!!!
Odprowadzisz mnie do domu
E?
Sama się boje, a ty mnie odprowadzisz.
E?Co to było, widziałaś może dokładniej?
Aga:
Tak!
O mało nie zemdlałam wiesz ze strachu. A co do pytania ?to był ciemny zarys sylwetki ? mężczyzna zakuty w płaszcz i z czarnym kapeluszu na głowie. Nie uważasz, że to intrygujące widzieć istotę a za chwile znika.
E?
Milczy

Więc za rogiem śmietnika w dwójkę czekaliśmy w ukryci przytulone do siebie, czułam bicie obojga serc zdecydowanie przyśpieszone. I za chwilę nie bacząc, rzuciliśmy się niczym dzikie zwierze do ucieczki w kierunku własnych domów, nawzajem się odprowadzając na przekór temu wszystkim jak na złość wysiadły światła w całej dzielnicy i strach się spotęgował. Kiedy jednak dotarłam do swojego mieszkania i pokoju?
Siedziałam po ciemku nie zważając na nic, że obok radośnie ludzie witają w szampańskim nastroju Nowy Rok a na ścianie w zaciszu miałam wrażenie, że tańczą cienie. Milczę, jakby ktoś trzymał mi na gardle nuż i chłód mnie przenika od wydarzeń. Po jakimś czasie się ogarnęłam na, tyle że poszłam spać nie mówiąc nikomu o wydarzeniu, jakie miało miejsce owego wieczoru.
Minęły dwa tygodnie od chwili przedziwnych zdarzeń z cieniem ludzkiej wyobraźni i naszły mnie na wspominki, jakimś cudem do moich rąk wpadły stare zdjęcia na jednych z nich znowu odczułam dziwną niemoc i zobaczyłam dziadka wyglądał jak osoba widziana w tedy tamtego wieczoru miał na sobie identyczny kapelusz i czarny płaszcz, nie zdawałam sobie sprawy, że nawet płaczę, dobrze, że mamy nie było w domu, bo ogarnęła mnie panik normalnie wszystkie członki ciała jakby były w stanie nieważkości, ale nic na to nie mogłam poradzić. Odłożyłam stare fotografie z przed lat i wieczorem w czasie snu przyśnił mi się już nieżyjący dziadek na drugi dzień poszłam do kościoła i się pomodliłam za niego, bo ?to? nie dawało mi żyć. I przestał nawiedzać ów cienisty człowiek jak się później dowiedziałam po długich latach nie tylko ja miałam takie perypetie z cieniem.
Wiem, wiem to było dziwne i kiedy tak piszę tą historię z przed kilku lat, myślę, że jak zobaczę ducha, coś, co nie powinnam zobaczyć nie zacznę krzyczeć, płakać zachowywać się jak bohaterka horrorów klasy B. Być może Ci "cieniści" właśnie są po to, by nas w jakiś sposób uspokajać, koić swoim osobliwym towarzystwem? Tak dobiegła końca historia z przed lat, którą pamiętam do dziś.

autor

astreja

Dodano: 2012-07-18 15:18:31

Ten wiersz przeczytano 1300 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie