DUMA

Zalśniła meteorem, ta prawda wzięta z prawd .
Rachunek zapłacony innemu , dobitnie i galopem.
Ściągnięta zrywem uzda, rozdarła mózg na pól.
Diamentem kroić trzeba szlachectwo pochodzenia.
Szkło nawet najzwyklejsze, czystość też w sobie ma.

Szmery i trzaski przykładem, potrzebne są dla ludzi.
W ciszy człowiek umiera i z miłości krzyczy, aż gardło schnie
i kielich goryczy w czekaniu się , przechyla.
A skrucha bez entuzjazmu beznadzieją tchnie.
Pomarszczone zwoje smarować trzeba często .

Gdy dajesz komuś laskę ,sprawdź czy jest zajęta.
Prosty to ceremoniał słodyczy, znany u ludzi.
Nie trzeba jej darować, bo sama siebie prosi,
a duma nie chodzi pusta i dusza nie grzechocze.
Poznaje gościa po tym, że miana się nie wstydzi
i kapelusza skromnie poddaje z winą, galanterią jest.

Zrozumienie, to polowa jedynie oddanej czci.
Miarą Dumy jest piękna aura,
co wokół się rozchodzi i miłość budzi i szacunek.
Wokół Niej pełno dobrych ludzi,
nie zaspokojenie próżności.

DUMA to imię Człowieka

Łódź,23.03.2008r. ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2008-03-23 00:31:19

Ten wiersz przeczytano 1146 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie