Duma stratą czasu...

Był chłopiec sobie
i dziewczyna była.
Opowiem o nich Tobie,
bo pewna historia się ułożyła.

Są przypadki, kiedy ludzie
mówili, że są przyjaciółmi, a prawdę kryli.
Dopiero przejrzeli na oczy po czasie, po wielkim trudzie.
U nich odwrotnie- mówili, że nie są, a nimi byli.

Wciąż dokuczali sobie nawzajem,
inni nic się nie domyślali.
To, co w sercach ich było, nazywało się rajem,
tylko na zewnątrz, nie wiadomo dlaczego wrogów udawali.

Ludzie godzili ich udając aniołki,
starali się sprawić, by się polubili,
lecz oni nie chcieli, będąc jak stwardziałe kołki,
na straganie dumy swe serca kupili.

Jak już mówiłam to tylko pozory,
tak naprawdę się kochali.
Różne były ich humory-
dopiero później powoli się w swych sercach znajdywali.

Dziewczyna w końcu odeszła...,
bo z chorobą śmiertelną się zmagała.
Chłopca strzała bólu przeszła
i dziewczyna go w innym świecie już spotkała.

Zrozumieli teraz już,
że robili źle.
Teraz są królami mórz,
a miłość w ich tle.

autor

Izabellka

Dodano: 2006-06-26 16:02:47

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie