Dusza deszczem spłynęła z drzwi

Dusza w materialnym świecie
Jest

Latarnią sfatygowaną
Zapalaną rzadko
Ot tak, gdy
O niej sobie przypomnimy

I złudną gwiazd nieba ostoją
Trawą
Gnijącą ,marniejącą i znikającą
Plastikiem fałszu krytą

I świergotem kolorowych ptaków
Tysiącem zagłuszona klaksonów
Słów, egoizmów" egzoterycznych

I jest jeszcze dłonią niepokalaną
Miażdżoną w algorytmach, w karuzelach pędu
Miażdżoną szczęką drugiego drapieżnika

I też jest wodą-poezją
wtłoczoną w styropianowy
Kubeczek
Progresywności

I w kropce końcowej,

W przecinku miedzy liczbami

Dusza jest duszą
zmierzoną, zważona skatalogowaną
Jak ptaki, owady i śruby w kilogramie
Bo świat nie zniesie bytu

Niewiadomego.

autor

TomaszQnicki

Napisany: 2007-04-30 Dodano: 2007-05-31 18:06:46

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie