Duszo niepokorna..

Dziwny wiersz dla dziwnych ludzi...

Dokąd dążysz, Duszo niepokorna,
Szukając życia tego sensu?
Duszo umysłów zgubionych w tłumie,
Gdzie się wybierasz idąc ulicą?

Czy Ty, Duszo nieśmiertelna,
Wiesz, że życie ludzkie ulotne?
Dlaczego więc igrasz z losem,
Szukając innych rozwiązań?

Po co wciąż szykujesz się do lotu?
Ludzie nie, nie mają skrzydeł.
Niestety, Duszo niepokorna,
Jeden tylko lot w naszym życiu...

U niebios bram wtedy staniesz,
Po locie jedynym, wspaniałym.
I zapukasz w moim imieniu
Cichutko, bezpretensjonalnie.

Bo mnie już nie będzie, Duszo niepokorna.
Na mej mogile złożą kwiatów wieniec.
Zostaniesz mi tylko Ty, niematerialna,
W Tobie, o Duszo, złożę życie na wieki wieków.

Lecz jak to będzie,
Gdy w niebios pastwiskach,
Usianych kolorami kwiecia,
Zamieszkam we wiecznej szczęśliwości?

Czy będzie to szczęście,
Gdy bez cienia goryczy,
Bycie anielskie-niebiańskie,
Mdłe się stanie, zbytnio przyprawione radością...

Wiersz kryje w sobie coś dziwnego, gdy go pisałam "wieszczy duch mną nie władał", jednak szukajcie, a znajdziecie o co mi chodziło. Powodzenia!

autor

fereshta

Dodano: 2006-03-26 17:01:58

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie