O zrozpaczonej samobójczyni.

Z dedykacją dla samobójców...

Wzięła lusterko w ręce rozpaczliwie drżące,
Zerknęła z ukosa na twarz zapłakaną,
Poczuła na policzkach szczere łzy piekące,
Napisała na karteczce informację pożegnalną.

Pomyślała jeszcze o słońcu i ptakach.
Marzyła, że kiedyś będzie wysoko,
Że zamoczy stopy w niebiańskich potokach,
Potowarzyszy w wędrówce lekkim obłokom.

Klamka zapadła, huk szkła.
Stłukła lusterko jednym uderzeniem.
Dużo krwi, przed oczyma mgła.
Żegna życie ostatnim westchnieniem.

"Przepraszam was, że w ogóle żyłam".
Tunel długi, nadzieja-światełko.
"Czy mimo że tylu problemów przysporzyłam,
Ktoś zapłacze, zatęskni za mną?"

I tych, którym zabić się nie udało... Żyje się nie tylko dla siebie...teraz to zrozumiałam.

autor

fereshta

Napisany: 2006-03-30 Dodano: 2006-03-31 17:26:32

Ten wiersz przeczytano 409 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie